مرداد 93، شمال

خب میشه گفت این روزها خیلی فرصت نمیکنم خودم هم سر بزنم این جا. فکر این که باید چند تا عکس رو هم کوچیک کنم و بذارم بیشتر دامن میزنه به ماجرا. نرم افزاری که خیلی ساده باهاش عکس رو کوچیک میکردم روی لب تابم نیست!
پسرک ما روز به روز بامزه تر و دوست داشتنی تر میشه.  

 

 

حالا فقط دنبالشیم که وقتی دست به مبل و میز و صندلی میگیره تا بلند بشه کله معلق نزنه. البته الان نسبت به دو هفته قبل خدا رو شکر خیلی بهتره و  میتونه خودش تا حدی کنترل کنه جوانب امر رو. تلاش میکنه یه چیزایی بگه ولی فعلا خبری نیست. حرف گ رو ادا میکنه و همون اونگی رو. یه وقتایی که ری را میاد روی پاهای من میشینه به طرز جالبی اونم حسودیش میشه و باید اعتراف کنم وقتی میاد طرفم حس عجیب خوبی دارم. اینطور یه وقتایی مجبورم بازی های جدیدی از خودم خلق کنم که مناسب سن دوتاشون باشه، مثل علف خوردن که دوتاشون کنار هم دراز می کشن و من بلانسبت گاو میشم و شروع میکنم به خوردن دوتاشون!
- چه علفای خوشمزه ای هستید شما.
هر دو تا قلقلکی و بعد خنده و خنده و خنده...
وابستگی علی سینای ما به من روز به روز بیشتر میشه ولی جالب این که هفته ی قبل اولین گریه ی پشت سر بابایی رو ازش دیدیم. بابایی داشت میرفت بیرون که چهار دست وپا خودش رو به دم در رسوند و همین که اون در رو بست، قند عسل زد زیر گریه. بعید نیست این یکی هم بابایی بشه.   

 

کنار دریا و آب بازی

الهی شکر بابت این روزهای با تو بودن سینا
الهی شکر بابت سلامتی و تندرستی هردوتون...