از روزهایی که گذشت...

جنوب هوا عالی بود. کمی به خنکی میزد و هنوز نمی‌شد گفت گرمه. سینای من اولین تجربه‌ی سفر رو به جزیره‌ی زیبای کیش چشید؛ کمی قبل سال نو:

سفر عیدمون البته به شمال بود که هوا به نسبت سرد بود و کنار دریا چندان به دل ننشست. اما دید و بازدیدها هوامون رو تازه کرد.

به هم خوردن زمانهای خوابت حسابی غرغرو کرده بود تو رو. کاری هم نمی تونستیم بکنیم. به هر شکل سفر تموم شد و برگشتیم. دلم برای خونه تنگ شده بود و کمی نگران واکسنت بودم که امروز با نُه روز تاخیر زدیم. چند ساعت بعدش هم گریه هات شروع شد و البته چند ساعت بعدترش هم تب کردی که هنوز ادامه داره. الان بالای سرت نشستم و وقتی به صورت ماهت نگاه میکنم لذت می برم. 

خنده برای بابایی



بغل عمو حمید که مطمئنم بعدها خیلی دوستش خواهی داشت.



سال تو و همه‌ی بچه‌ها، خوب و خوش عزیزکم.

پ.ن: پست های خصوصی‌ای که ممکنه از این به بعد باشه توی وبلاگ فقط برای خود سینا هست که انشاالله یه روزی خودش بخونه.