بالاخره سرماخوردگی رو از خواهرت گرفتی و دو سه روزه سرفه‌ها میکنی که نگو. دل آدم کباب میشه برات. دکتر تلفنی یه چیزایی گفت و دارو تجویز کرد. خوبی همسایه‌ی دکتر، اونم دکتر متخصص اطفال داشتن همینه! با این همه من هنوز نگران هر دوتون هستم، حتی بیشتر نگران ری را که توی این ده روزه طفلکی آب شده. غذای کل روزش اندازه‌ی یه پیاله‌ی کوچیک هم نمیشه، اونم باید با زور و سیاست بریزیم توی دهنش.

دیروز خونه‌ی آقایی بودیم. حسابی همه دور هم جمع. دایی علی عکساتو آنلاین چاپ میکنه و آقایی چپ و راست میذاره دور و بر خودش. دوستت داره؛ عجیب دوستت داره! کلی هم ابراز احساسات میکنه بهت، اونقده که همه فهمیدن و براشون جالب شده...

اینم عکسای جمعه خونه‌ی آقایی

آب دهن آویزون...

دو روز پیش تازه کشف کردیم که گوش‌هات کُپ گوشهای ری رایی شده. جالب این که گوشهای ری رایی از اول نیم بل بود ولی گوشهای تو اول چسبیده بود ولی بعد این شکلی شده! امیدوارم خیال باز شدن بیشتر از اینو نداشته باشن، اون وقت میشن آیینه‌ی اتوبوس... بوس... بوس...